Dziewiczy, oblubieńczy
sens ciała w nowym wieku...

Jan Paweł II, Mężczyzną i Niewiastą stworzył ich, (Katechezy środowe) RW KUL 1999 (dodruk 2005 r.)
T. III, s. 31-36

Przebóstwienie 'świata przyszłego', na które wskazują słowa Chrystusa, przyniesie duchowi ludzkiemu taką 'skalę doświadczenia' prawdy i miłości, jaka w życiu doczesnym była dla niego całkowicie niedostępna.(...) Kiedy Chrystus mówi o uczestnikach przyszłego zmartwychwstania, 'iż nie będą się żenić ani za mąż wychodzić' (Mk 12,25), słowa te, jak zauważono już poprzednio, świadczą nie tylko o zamknięciu ziemskiej historii związanej z małżeństwem i prokreacją, ale zdają się także wskazywać na odsłonięcie nowego sensu ciała. Czy można by mówić w tym wypadku o odkryciu na miarę biblijnej eschatologii oblubieńczego sensu ciała jako nade wszystko 'dziewiczego' sensu bycia co do ciała mężczyzną i kobietą?

 (...)

...prawo całego porządku osobowego, wedle którego doskonałość komunii nie tylko jest uwarunkowana doskonałością (dojrzałością duchową) podmiotu, ale także wzajemnie o tej doskonałości (dojrzałości) stanowi. Uczestnicy 'świata przyszłego', czyli doskonałej komunii z żywym Bogiem, będą cieszyć się doskonale dojrzałą podmiotowością... Jeżeli... zachowują(c) w uwielbionym ciele... męskość i kobiecość... to tłumaczy się to... 'eschatologicznym autentyzmem' podmiotowej odpowiedzi na owo 'udzielanie się' Bożego Podmiotu... 'Dziewiczość', a raczej 'dziewictwo' ciała objawi się w pełni jako eschatologiczne spełnienie oblubieńczego sensu ciała, jako znak właściwy i autentyczny wyraz całej osobowej podmiotowości.

(...)

Jest wiec rzeczą oczywistą, iż sensu bycia co do ciała mężczyzną lub kobietą w owym 'przyszłym świecie' musimy szukać poza małżeństwem i prokreacją, ale nie ma powodu, żebyśmy mieli go szukać poza tym, co (niezależnie od błogosławieństwa prokreacji) wynika z samej tajemnicy stworzenia...

(...)

Sens bycia ciałem, a w szczególności bycia co do ciała mężczyzna i kobietą, zostaje związany z małżeństwem i prokreacją (czyli zarazem: rodzicielstwem). Jednakże pierwotny i podstawowy sens bycia ciałem, a także bycia co do ciała mężczyzną i kobietą - właśnie ów sens oblubieńczy - związany jest z tym, że człowiek zostaje stworzony jako osoba i powołany do życia 'in communione personarum'. Małżeństwo i prokreacja sama w sobie nie stanowi bez reszty o tym pierwotnym i podstawowym sensie bycia ciałem, ani też bycia co do ciała mężczyzną i kobietą. Stanowi tylko o konkretyzacji tego sensu w wymiarach historii.(...) Człowiek 'świata przyszłego' odnajdzie w takim nowym doświadczeniu swego ciała właśnie spełnienie tego, co odwiecznie i historycznie zarazem nosił w sobie - poniekąd jako dziewictwo, a bardziej jeszcze jako zadanie i cel, jako treść etosu.

Uwielbienie ciała jako eschatologiczny owoc jego przebóstwiającego uduchowienia odsłoni wartość ostateczną tego, co od początku, miało być 'uzewnętrznieniem' osoby stworzonej w świecie widzialnym, a także środkiem wzajemnej komunikacji wśród osób, autentycznym wyrazem tej prawdy i miłości, poprzez które buduje się 'communio personarum'. Ten odwieczny sens ciała ludzkiego, na który historia każdego człowieka obciążonego dziedzictwem pożądliwości naniosła z konieczności szereg ograniczeń, zmagań i cierpień, odsłoni się teraz na nowo - a odsłoni się w takiej prostocie i wspaniałości zarazem, że każdy z uczestników świata przyszłego odnajdzie w swym uwielbionym ciele źródło wolności daru.

Jan Paweł II, Mężczyzną i Niewiastą stworzył ich, (Katechezy środowe) RW KUL 1999 (dodruk 2005 r.) T. III, s. 31-36)

Historia powołania mojej ciotki, żyjącej w małżeństwie, do życia dziewiczego więcej>>

Do początku

.