Część druga
Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Dziewicy
czyli
święta niewola miłości
A. Wybór prawdziwego czyli doskonałego nabożeństwa.
Istnieją różne prawdziwe nabożeństwa do Maryi.
24. Istnieją rzeczywiście różne prawdziwe
nabożeństwa do Najświętszej Dziewicy; nie mówię tu o nabożeństwach fałszywych.
I. Nabożeństwo bez szczególnej praktyki.
25. Pierwsze polega na tym, że spełnia się obowiązki chrześcijańskie, unika grzechu
śmiertelnego, kieruje się w działaniu bardziej miłością Boga aniżeli lękiem, modli
się od czasu do czasu do Najświętszej Dziewicy, czcząc Ją jako Matkę Boga, jednakże
bez szczególnego do Niej nabożeństwa.
Nabożeństwo zawierające szczególne praktyki.
26. Drugie nabożeństwo polega na tym, że żywi się dla Najświętszej Dziewicy
większe uczucia czci i miłości oraz ufności. To nabożeństwo prowadzi do włączenia
się do bractw Różańca świętego i Szkaplerza, do odmawiania koronki czy różańca,
do czczenia obrazów i ołtarzy Maryi, do oddawania Jej publicznej chwały i do
wstępowania do Jej zgromadzeń. Także i to nabożeństwo, ponieważ wyklucza grzech,
jest dobre, święte i godne pochwały. Ale nie jest jeszcze doskonałe, by zdolne było
odciągnąć dusze od stworzeń i oderwać od siebie samych, żeby zjednoczyć je z
Jezusem Chrystusem.
Nabożeństwo doskonałe: święta niewola.
27. Trzecie nabożeństwo do Najświętszej Dziewicy, znane i praktykowane przez bardzo
małą liczbę dusz, jest właśnie tym nabożeństwem, jakie ci chcę odkryć.
B. Istota i zakres prawdziwego nabożeństwa do Maryi, zwanego świętą niewolą
miłości.
Istota tego nabożeństwa: Oddanie się Maryi na
niewolnika miłości i życie w jedności z Nią.
28. Nabożeństwo to polega na oddaniu się całkowitym jako niewolnik miłości Maryi, a
przez Nią – Jezusowi. Dalej: na czynieniu wszystkiego z Maryją, w Maryi i dla Maryi.
Wytłumaczę te słowa.
Zasięg tego ofiarowania się: całkowite powierzenie się w ręce Maryi.
29. Trzeba wybrać jakiś odpowiedni dzień, aby oddać się, poświecić i ofiarować
dobrowolnie i z miłości, bez przymusu, całkowicie, bez zastrzeżeń – oddać swoje
ciało i swoją duszę; swe dobra zewnętrzne, jak dom, rodzinę, dochody. Swe dobra
wewnętrzne dotyczące duszy, a więc swoje zasługi, swoje łaski, swoje cnoty i
zadośćuczynienia. Trzeba tu zaznaczyć, że przez to nabożeństwo dusza czyni ofiarę
Panu Jezusowi przez Maryję ze wszystkiego, co ma najdroższego – której to ofiary nie
żąda żaden zakon – z prawa, jakie ma do rozporządzenia samym sobą i wartością
swoich modlitw, jałmużn, umartwień i zadośćuczynień. A mianowicie w taki sposób,
że to wszystko zostawia się do całkowitej dyspozycji Najświętszej Dziewicy, by
rozporządzała tym według swej woli, na największą chwałę Bożą, którą Ona jedna
zna doskonale.
Maryja staje się Panią wartości naszych uczynków.
30. Oddajemy Maryi do dyspozycji całą wartość zadośćczynną i błagalną naszych
dobrych uczynków. W ten sposób po ofiarowaniu się, choćby bez żadnego ślubowania,
nie jesteśmy już panami tego wszystkiego dobra, jakie spełniamy. Najświętsza Dziewica
może je przydzielać bądź to jakiejś duszy w czyśćcu, aby ją wspomóc lub
wyzwolić, bądź też jakiemuś biednemu grzesznikowi, aby go nawrócić.
31. Przez to nabożeństwo zabezpieczamy nasze zasługi, składając je w ręce
Najświętszej Dziewicy. A to w tym celu, aby Ona ich strzegła, powiększała je i
ozdabiała, ponieważ sami nie możemy sobie wzajemnie udzielać zasług łaski
uświęcającej ani chwały.
Wartość błagalną i zadośćczynną wszystkich naszych modlitw i dobrych uczynków
ofiarujemy Jej, aby je mogła rozdawać i udzielać, komu się Jej podobać będzie.
Jeśli po takim ofiarowaniu się Najświętszej Pannie pragniemy ulżyć jakiejś duszy w
czyśćcu, ocalić jakiegoś grzesznika, wesprzeć kogoś z naszych przyjaciół
modlitwą, ofiarą czy umartwieniem, musimy o to pokornie prosić Maryję i zdać się na
to, co Ona o tym bez naszej wiedzy zadecyduje. Bądźmy pewni, że wartość naszych
czynów, rozdawana tą samą ręką, którą się Bóg posługuje udzielając nam swoich
łask i darów, przyniesie najpewniej większą chwałę Bożą.
Trzy rodzaje niewoli. Niewola miłości jest najdoskonalszym poświęceniem się Bogu.
32. Powiedziałem, że to nabożeństwo polega na tym, by oddać się Maryi jako
niewolnik. Trzeba zaznaczyć, że są trzy rodzaje niewoli.
Rodzajem pierwszym jest niewola z natury. W ten sposób niewolnikami Boga są ludzie, tak
dobrzy jak i źli.
Drugim – niewola z przymusu. Szatan i potępieni są w ten sposób niewolnikami Boga.
Trzecim – niewola z miłości i dobrej woli. I to jest właśnie niewola, w którą mamy
się oddać Bogu przez Maryję, w sposób najbardziej doskonały, jakim tylko stworzenie
posłużyć się może, by oddać się swemu Stwórcy.
Różnica między prostym sługą a niewolnikiem.
33. Zauważ także, że jest wielka różnica między sługą a niewolnikiem. Sługa chce
zapłaty za swe usługi. Niewolnik niczego nie otrzymuje. Sługa jest wolny, może
opuścić swego pana, kiedy chce, i służy mu tylko przez pewien czas. Niewolnik nie
może go opuścić, jest mu wydany na zawsze. Sługa nie daje panu prawa życia i śmierci
nad swoją osobą. Niewolnik daje się całkowicie, tak dalece, że jego pan mógłby go
pozbawić życia, nie będąc za to niepokojony przez sąd.
Wynika stąd jasno, że niewolnik z przymusu pozostaje z najściślejszej zależności,
takiej, jaka właściwie przypaść może człowiekowi tylko wobec jego Stwórcy. Dlatego
u chrześcijan nie ma niewolnictwa w tym znaczeniu. W ten sposób niewolnikami są tylko
Turcy i bałwochwalcy.
Szczęście niewoli miłości.
34. Szczęśliwa, po tysiąc razy szczęśliwa jest dusza
wolna, która poświęca się Jezusowi przez Maryję w niewole miłości, wyzwolona przez
Chrzest z tyrańskiej niewoli szatana!
C. Wzniosłość świętej niewoli.
Pochodzi ona stąd, że dzięki niej całe nasze życie duchowe płynie przez Maryję
– Pośredniczkę.
Iść do Boga przez Maryję – to naśladować trzy Osoby Boskie.
35. Trzeba mi wiele światła, by doskonale opisać
wzniosłość tej praktyki, a powiem o tym tylko pokrótce.
Oddać się w ten sposób Jezusowi przez Maryję – to naśladować Boga Ojca, który nam
dał swojego Syna przez Maryje. Oznacza to również naśladować Syna Bożego, który do
nas przyszedł przez Maryje i dając nam przykład, pobudza nas, by iść do Niego ta
samą drogą, jaką On do nas przyszedł, a jest nią Maryja. To wreszcie naśladować
Ducha Świętego, który udziela nam swych łask i darów tylko przez Maryje. Czyż nie
jest tu rzeczą słuszną – mówi św.Bernard – by łaska wracała do swojego Stwórcy
tym samym nurtem, przez jaki przyszła do nas?
Czcić Jezusa.
36. Iść do Jezusa przez Maryję to prawdziwie czcić
Jezusa Chrystusa, bo zaznaczamy to, że nie jesteśmy godni zbliżyć się wprost do Jego
nieskończonej świętości z powodu naszych grzechów, że potrzebujemy Maryi, Jego
świętej Matki, by była nasza Orędowniczką i naszą Pośredniczką u Niego, który
jest naszym Pośrednikiem. Oznacza to zarazem, że zbliżamy się do Niego jako do naszego
Pośrednika i naszego Brata, korząc się przed Nim, jako przed naszym Bogiem i Sędzią.
Jednym słowem, znaczy to praktykować pokorę, która zawsze ujmuje Serce Boże.
Środek oczyszczenie i ozdobienia naszych dobrych uczynków.
37. Poświęcić się w ten sposób Jezusowi przez
Maryję – znaczy złożyć w Jej ręce nasze dobre uczynki, które choć wydają się
dobre, są często splamione i niegodne spojrzenia i przyjęcia przez Boga, przed którym
nawet gwiazdy nie są czyste.
Prośmy te dobra Matkę i Mistrzynię, by przyjąwszy nasz skromny dar, oczyściła go i
uświęciła, podniosła i ozdobiła w taki sposób, by stał się godny Boga. Wszystkie
osiągnięcia naszej duszy mniej znaczą przed Bogiem, ojcem Rodziny, dla zdobycia Jego
przyjaźni i łaski, aniżeli znaczyłoby przed królem robaczywe jabłko biednego
wieśniaka – dzierżawcy, który chciałby nim przed królewskim Majestatem wypłacić
się z winnej dzierżawy. Cóż by czynił ten biedny człowiek, gdyby był mądry, a
miałby poparcie królowej? Przyjazna biednemu wieśniakowi i ciesząca się poważaniem
króla, czyż nie usunie z owego jabłka to, co w nim robaczywe i zepsute, i nie położy
go na złotej misie przybranej kwiatami? A król, czy odmówi przyjęcia daru i to nawet z
radością, z rąk królowej, przyjaznej owemu wieśniakowi?
‘Modicum quid offerre desideras? Manibus Mariae tradere cura, so non vis sustinere
repulsam.’: ‘Pragniesz złożyć Bogu jakąś dobrowolną ofiarę, a nie chcesz
doznać zawodu, składaj swój dar przez ręce Maryi.’
Bez Maryi nasze czyny mało znaczą.
38. O Boże! Jakże małe jest wszystko to, co czynimy!
Ale przez to nabożeństwo złóżmy wszystko w ręce Maryi. Gdy się Jej całkowicie
oddamy, jak tylko oddać się można, dla Jej czci ogałacając się z wszystkiego, Ona
będzie dla nas nieskończenie hojniejsza i odda nam to stokrotnie. Udzielać się nam
będzie cała wraz ze swymi zasługami i cnotami. Złoży nasze dary na złotej szli swej
miłości. Ubierze nas – jak to Rebeka uczyniła z Jakubem – w piękną szatę swego
pierworodnego i jedynego, Jezusa Chrystusa, to znaczy w Jego zasługi, którymi dysponuje.
W ten sposób, jako Jej domownicy i niewolnicy, dla Jej czci ogołociwszy się ze
wszystkiego, posiadać będziemy podwójne szaty: ‘Omnes domestici ejus vestiti sunt
duplicibus’: ‘szaty, ozdoby, wonności, zasługi i cnoty Jezusa i Maryi – w duszy
niewolnika Jezusa i Maryi, niewolnika ogołoconego ze siebie samego i w tym ogołoceniu
wiernego.
Świadczyć najlepiej miłość bliźniemu.
39. Oddać się w ten sposób Najświętszej Dziewicy to
pełnić miłość bliźniego w najwyższym, w jakim tylko można, stopniu. Bowiem
uczynić się dobrowolnie Jej niewolnikiem to dać Jej to, co się ma najdroższego, do
Jej dowolnej dyspozycji – na korzyść żyjących i zmarłych.
Sposób zachowania i zwiększania łaski Bożej w naszej duszy.
40. To nabożeństwo ubezpiecza nasze łaski, zasługi i
cnoty, czyniąc Maryję ich Powierniczką. Mówimy do Niej: ‘Zachowaj, moja Umiłowana
Pani, to, co przez łaskę Twojego Syna uczyniłem dobrego. Nie jestem zdolny ustrzec tego
z powodu mej słabości i niestałości, z powodu wielkiej liczby i złośliwości mych
nieprzyjaciół, napastujących mnie dniem i nocą.
Niestety! Codziennie widzi się cedry padające w błoto i orły wpierw unoszące się ku
słońcu, które stają się później nocnymi ptakami: tysiąc sprawiedliwych upada po
mojej lewicy i dziesięć tysięcy po prawej stronie. Ale Ty, o moja potężna i
najpotężniejsza Królowo, podtrzymuj mnie, abym nie upadł. Strzeż całego mego mienia,
aby mi go nie ukradziono. Powierzam Ci wszystko, co posiadam: Depositum custodi’! –
‘Scio qui credidi’: ‘Wiem, kim jesteś, i dlatego cały Tobie się powierzam.
Jesteś wierna Bogu i ludziom i nie pozwolisz, by zginęło coś z tego, co Tobie polecam.
Jesteś zbyt potężna i nikt Cię nie zwycięży ani nie wydrze tego, co złożone jest w
Twoje ręce.’
‘Ipsam sequens, non devias; Ipsam rogans, non desperas; Ipsam cogitas, non erras; Ipsa
tenente, non corruis; Ipsa protegente, non metuis; Ipsa duce, non fatigaris. Ipsa
propitia, pervenis.’ (św.Bernard ‘Inter flores’, De Maria Virgine): ‘Idąc za
Nią, nie zbłądzisz. Modląc się do Niej, nie zwątpisz. Myśląc o Niej, nie zmylisz
się. Jej się trzymając, nie zginiesz. Pod Jej opieką nie doznasz lęku. Gdy cię
prowadzić będzie, nie utrudzisz się. Gdy ci łaskawa będzie, dojdziesz do celu.’
I gdzie indziej: ‘Detinet Filium, ne percutiat, detinet diabolum ne noceat, detinet
virtutes ne fugiant, detines merita, ne prereant; detines gratias, ne effluant’ –
Maryja wstrzymuje Syna, by nie karał. Wstrzymuje szatana, by nie szkodził. Cnoty
wstrzymuje, by nie uleciały; zasługi, by nie zginęły; łaski, by nie minęły’.
Są to słowa św.Bernarda, które wyrażają istotę wszystkiego, co powiedziałem. Gdyby
istniał tylko ten jedyny motyw zachęty do tego nabożeństwa jako pewnego środka
zachowania się w łasce Bożej i jej wzrostu, już powinienem go żarliwie pragnąć.
Prawdziwie wyzwolić swą duszę.
41. nabożeństwo to czyni duszę prawdziwie wolną
wolnością dzieci Bożych. Jeżeli z miłości do Maryi dusza oddaje się Jej dobrowolnie
w niewolę, to Umiłowana Mistrzyni i Pani, przez wdzięczność, rozszerza nasze serca i
sprawia, że dusza kroczy krokami olbrzyma drogą przykazań Bożych. Ona usuwa znużenie,
uwalnia od smutku i skrupułów. Tego właśnie nabożeństwa nauczył Pan nasz Agnieszkę
de Langeac (+1634), która zmarła w opinii świętości, jako pewnego środka uwolnienia
się od wielkich trudności i niepokojów, w jakich się znajdowała. Powiedział do niej:
‘Stań się niewolnicą Mojej Matki i noś łańcuszek’ – co też uczyniła. Wtedy
też wszystkie jej trudności ustąpiły.
Iść za radą Kościoła i przykładem Świętych.
42. Na potwierdzenie autentyczności tego nabożeństwa
należałoby tu zebrać wszystkie bulle i odpusty papieskie, zalecenia biskupów,
wyliczyć bractwa poświęcone Maryi, przykład wielu świętych i wielkich osobistości,
które to nabożeństwo praktykowały. Lecz pomijam to wszystko milczeniem.
D. Wewnętrzne praktyki świętej niewoli.
I. ‘Jedyna formuła życia wewnętrznego na drodze świętej niewoli, jej duch i
owoce.
Formuła montfortańska.
43. Powiedziałem, że nabożeństwo polega na pełnieniu
wszystkich czynności z Maryją, w Maryi, przez Maryję i dla Maryi.
Duch wewnętrznej zależności od Jezusa i Maryi. Przyjąć go i w nim wytrwać.
44. Nie wystarczy raz tylko oddać się Maryi w
niewolę. Nie wystarczy nawet czynić to każdego miesiąca i każdego tygodnia;
nabożeństwo to byłoby wtedy zbyt powierzchowne, nie wznosiłoby duszy do
doskonałości, do której wznieść się jest zdolna. Nie jest rzeczą zbyt trudną
zapisać się do bractwa, odmawiać codziennie kilka przepisanych modlitw, lecz prawdziwa
trudność polega na tym, by wniknąć w ducha tego nabożeństwa; ma ono uczynić duszę
wewnętrznie niewolniczo zależną od Maryi, a przez Nią od Jezusa. Spotkałem już
wielu, co z podziwu godną żarliwością poddali się Jej w świętą niewolę, ale tylko
zewnętrznie. Lecz bardzo rzadko znajdowałem takich, którzy mieli ducha tego
nabożeństwa, a jeszcze rzadziej takich, którzy w nim wytrwali.
II. Cztery zasady formuły montfortańskiej.
Działać z Maryją.
45. Istotą praktyki tego nabożeństwa jest pełnienie
wszystkich czynności z Maryją. Oznacza to, że trzeba wziąć sobie Najświętszą
Dziewicę za doskonały wzór wszystkiego, co się czyni.
Warunki wstępne: Wyrzeczenie i jedność intencji, która poddaje duszę działaniu
Maryi.
46. Dlatego, zanim się cokolwiek podejmie, trzeba wyrzec
się samego siebie, zrezygnować ze swych najlepszych zapatrywań. Trzeba się unicestwić
przed Bogiem, jako że z siebie samego jestem niezdolny do dobra nadprzyrodzonego i
wszelkiej czynności pożytecznej do zbawienia. Uciekaj się do Najświętszej Dziewicy i
zjednocz się z Nią i z Jej intencjami, chociaż ci nieznanymi.
Złącz się przez Maryje z intencjami Jezusa Chrystusa – to znaczy: złóż siebie jako
narzędzie w ręce Najświętszej Dziewicy, aby działała w tobie, z ciebie i dla ciebie,
według swego upodobania na chwałę swego Syna, Jezusa, a przez swego Syna, Jezusa – na
chwałę Ojca. Wówczas całe życie wewnętrzne i działanie duchowe uzależniać
będziesz tylko od Niej.
Działać w Maryi.
47. Trzeba wszystko czynić w Maryi, to znaczy, trzeba
stopniowo przyzwyczajać się do skupienia w sobie, aby utworzyć sobie w swoim wnętrzu
ideę czy obraz duchowy Najświętszej Dziewicy. Ona stanowić będzie Oratorium twej
duszy; tam wznosić będziesz wszystkie modlitwy do Boga, nie lękając się ich
odrzucenia. Ona będzie Wieżą Dawidową, w której schronisz się bezpiecznie przed
wszystkimi wrogami; Pochodnią Zapaloną, oświecającą twoje wnętrze i rozpalająca
miłością Bożą; Świętym Miejscem Spoczynku, abyś razem z Nią oglądał Boga. I w
końcu będzie dla twej duszy Jej Jedynym Wszystkim obok Boga i wszelką pomocą.
Jeśli dusza się modli, modli się w Maryi. Jeśli otrzymuje Jezusa w Komunii świętej,
składa Go w Maryi, by tam się Nim radować. Jeśli działać będzie, to w Maryi,
wszędzie i we wszystkim spełniając akty wyrzeczenia się samej siebie.
Działać przez Maryję
48. Do Pana naszego nie trzeba nigdy iść inaczej, jak
tylko przez Maryję, przez Jej wstawiennictwo i przez Jej u Niego potężną przyczynę.
Nigdy też na modlitwie nie należy spotykać Go samego (to jest bez Matki
Najświętszej).
Działać dla Maryi.
49. Wszystkie twoje czyny trzeba spełniać dla Maryi. To
znaczy, że będąc niewolnikiem tej Dostojnej Pani, należy pracować tylko dla Niej i
dla Jej chwały, jako celu bliższego, i dla chwały Boga – jako celu ostatecznego. We
wszystkim, co się czyni, trzeba wyrzekać się miłości własnej, która prawie zawsze
wkrada się w sposób niedostrzegalny do duszy, i często powtarzać w głębi serca: ‘O
Pani moja umiłowana, to dla Ciebie idę tu czy tam, dla Ciebie spełniam to czy tamto,
znoszę ten trud czy tę niesprawiedliwość!’
III. Trzy ważne przestrogi dotyczące ducha świętej niewoli.
Nie sądź, że doskonalej jest iść do Jezusa bezpośrednio, a nie przez Maryję.
50. Miej się na baczności, byś nie sądził, że
doskonalej jest iść bezpośrednio do Jezusa, bezpośrednio do Boga w twym działaniu i
intencji. Jeśli tam chcesz iść bez Maryi, twoje działanie i twoje intencje nie będą
miały dużej wartości. Gdy pójdziesz za Maryją, będzie to działanie Maryi w tobie,
stąd będzie to działanie bardziej wzniosłe i godne Boga.
Nie chciej na siłę odczuwać i smakować! Nasze ‘Amen’.
51. A dalej: strzeż się, byś się nie wysilał, chcąc
odczuwać i kosztować to, co mówisz i co czynisz: mów i czyń wszystko w czystej
wierze, jaką miała na ziemi Maryja i której ci udzieli z biegiem czasu. Zostaw twej
Pani, biedny niewolniku, jasne oglądanie Boga, uniesienia, radości, pociechy, bogactwa,
a dla siebie bierz tylko czystą wiarę, pełną udręczeń, rozproszeń, znużeń,
oschłości. Powiedz: ‘Amen’ – niech mi się stanie to, czego chce Pani moja w
niebie, Maryja. To jest teraz dla mnie najlepsze.
Nie niepokój się, jeśli nie raduje cię jeszcze obecność Maryi.
52. Wystrzegaj się również niepokoju, jeśli jeszcze
nie radujesz się słodką obecnością Najświętszej Dziewicy w twoim wnętrzu. Ta
łaska nie wszystkim jest dana, a kiedy Bóg w swoim miłosierdziu darzy nią duszę, ta
łatwo może ją stracić, jeśli nie jest wierna skupieniu. I jeśli ci się to zło
przydarzyło, wróć spokojnie i przeproś swą Panią.
IV. Nadzwyczajne owoce wewnętrznego praktykowania świętej niewoli.
Uczy ich przede wszystkim doświadczenie.
53. Doświadczenie pouczy cię nieskończenie lepiej
aniżeli moje słowa: Jeśli byłeś choć trochę wierny praktykowaniu tego, co ci
mówiłem, znajdziesz tyle bogactwa i łask, że będziesz zdumiony, a dusza twoja
napełni się radością.
Wierna praktyka świętej niewoli na odtworzyć w nas duszę i ducha Maryi.
54. Pracujmy zatem, aby przez wierną praktykę tego
nabożeństwa, dusza Maryi była w nas, by wielbić Boga, i aby duch Maryi był w nas, by
radować się w Bogu Zbawicielu swoim. Są to słowa św.Ambrożego: ‘Niech w każdym
dusza Maryi wielbi Pana, i niech w każdym duch Maryi raduje się w Bogu.’ (‘Sit in
singulis anima Mariae ut magnificet Dominum, sit in singulis spiritus Mariae, ut exsultet
in Deo.’) Nie sądź, że większą jest chwałą i szczęściem przebywać na łonie
Abrahama, które nazywano rajem, aniżeli na łonie Maryi, skoro sam Bóg założył w
Niej swój tron. Są to słowa uczonego opata Guerric: ‘Ne credideris maioris
felicitatis habitare in sinu Abrahae, qui vocatur Paradisus, quam in sinu Mariae, in quo
Dominus posuit thronum suum.’
Święta niewola wprowadza do duszy naszej życie Maryi.
55. Nabożeństwo to, wiernie praktykowane, przyniesie
twej duszy niezmierzone korzyści. Lecz dar główny to ten, że już tu na ziemi życie
Maryi utrwali się w twej duszy, tak dalece, że to już nie twoja dusza żyć będzie,
ale Maryja w niej. Albo – można powiedzieć – dusza Maryi stanie się twoją duszą.
Jeśli przez niewypowiedzianą lecz prawdziwą łaskę Matka Boża króluje w jakiejś
duszy, jakichże cudów w niej dokona! Jako Sprawczyni wielkich dzieł, szczególnie
wewnętrznych, Maryja działa w ukryciu, nawet bez wiedzy duszy, która wiedząc o tym
działaniu, mogłaby popsuć piękno Jej dzieł.
Maryja sprawia, że nasza dusza żyje stale w Jezusie, a Jezus w nas.
56. Maryja jest wszędzie Dziewicą płodną, wnosi zatem
do każdego wnętrza czystość serca i ciała, wprowadza czystość w jego intencje i
zamiary oraz obfitość dobrych uczynków. Nie myśl, że Maryja najpłodniejsza ze
stworzeń, która zrodziła Boga, pozostaje bezczynna w duszy wiernej.. Ona sprawia, że
dusza wciąż żyje dla Jezusa Chrystusa, a Jezus Chrystus w niej. ‘Filioli mei, quos
iterum parturio donec formetur Christus in vobis’ – ‘Dzieci moje, oto ponownie w
bólach was rodzę, aż Chrystus w was się ukształtuje’ (Ga 4,19). I jeśli Chrystus
jest owocem Maryi zarówno w każdej duszy, jak i w świecie w ogóle, to szczególnie
jednak w duszy, w której mieszka Maryja, Jezus Chrystus jest Jej Owocem i Jej
Arcydziełem.
Maryja jest dla naszej duszy wszystkim u Jezusa.
57. Na koniec, Maryja jest dla naszej duszy WSZYSTKIM u
Jezusa. Ona oświeca nasz umysł swoją czystą wiarą. Pogłębia serce swoją pokorą,
poszerza je, rozpala swoją miłością, oczyszcza swoją czystością, uszlachetnia je i
rozszerza przez swe macierzyństwo. Lecz po cóż ja o tym mówię? Tylko doświadczenie
daje poznanie owych cudów Maryi, które wydają się niemożliwe nie tylko uczonym i
pysznym, lecz nawet ogółowi pobożnych.
V. Znaczenie świętej niewoli u końca czasów.
U końca czasów Królestwo Jezusa przyjdzie przez Maryję.
58. Przez Maryje Bóg przyszedł po raz pierwszy na
świat w upokorzeniu i wyniszczeniu. Czy nie można powiedzieć, że przez Maryję
przyjdzie Bóg po raz drugi, jak tego oczekuje cały Kościół, aby zapanować
powszechnie oraz sądzić żywych i umarłych? Jak się to stanie i kiedy to się stanie
– któż to wie? Wiem jednak dobrze, że Bóg, którego myśli bardziej są oddalone od
naszych, aniżeli niebo od ziemi, przyjdzie w czasie i w sposób najmniej oczekiwany przez
ludzi, nawet najbardziej uczonych i najlepiej znających Pismo Święte, które, gdy
chodzi o ten temat, bardzo jest zakryte.
Maryja wprowadza ostatecznie Królestwo Jezusa Chrystusa przez wielkich świętych
praktykujących świętą Niewolę.
59. Powinniśmy wierzyć, ze pod koniec czasów, i to
być może wcześniej, aniżeli przypuszczamy, Bóg wzbudzi ludzi wielkich, pełnych Ducha
Świętego i Ducha Maryi, przez których ta Niebieska Pani uczyni w świcie wielkie cuda,
aby zniszczyć grzech i na ruinach zepsutego świata założyć Królestwo Jezusa
Chrystusa, swojego Syna. Dokonają tego ci ludzie święci właśnie za pośrednictwem
nabożeństwa do Najświętszej Dziewicy, które tu ledwie szkicuję, umniejszając je
przez moją słabość.
E. Zewnętrzne praktyki świętej niewoli.
Ich znaczenie.
60. Oprócz praktyki wewnętrznej tego nabożeństwa, o której mówiliśmy, są jeszcze praktyki zewnętrzne, których nie należy omijać ani zaniedbywać.
Akt poświęcenie się i jego odnawianie.
61. Pierwsza praktyka zewnętrzna to ofiarowanie się Jezusowi Chrystusowi w jakiś uroczysty dzień przez ręce Maryi, której stajemy się
niewolnikami; przyjęcie w tej intencji Komunii świętej i spędzenie dnia na modlitwie.
Ten akt poświęcenia się odnawiać będziemy przynajmniej co roku, tego samego dnia, w
którym dokonaliśmy go po raz pierwszy.
Ofiarowanie Maryi daniny.
62. Druga praktyka to składanie każdego roku, tego samego dnia, jakiejś małej daniny Najświętszej Maryi Dziewicy na znak naszego poddaństwa i zależności: było to zawsze wyrazem hołdu niewolników względem swych panów. Tą daniną może być jakieś umartwienie, jałmużna, pielgrzymka czy też
jakieś modlitwy. Błogosławiony Maryn – według relacji jego brata, św. Piotra Damiana – brał publicznie chłostę każdego roku tego samego dnia, przed ołtarzem Najświętszej Dziewicy. Nie żąda się tego od ciebie ani się tego doradza. Lecz jeśli nie dajemy Maryi wiele, to składajmy przynajmniej naszą ofiarę sercem pokornym i prawdziwie wdzięcznym.
Szczególne obchodzenie Święta Zwiastowania.
63. Trzecia praktyka – to święcenie każdego roku ze szczególną pobożnością Święta Zwiastowania, które jest głównym świętem tego nabożeństwa i które zostało ustanowione po to, abyśmy czcili i naśladowali zależność, jakiej z miłości ku nam poddało się tego dnia Słowo Przedwieczne.
Odmawianie Małej Koronki oraz Magnificat.
64. Czwarta praktyka zewnętrzna to odmawianie każdego
dnia – bez zobowiązania się pod grzechem – Małej Koronki do Najświętszej Maryi
Panny, składającej się z trzech ‘Ojcze Nasz’ i dwunastu ‘Zdrowaś’, a także
częste odmawianie ‘Magnificat’, tego jedynego kantyku, jaki mamy od Maryi, by
dziękować Bogu za wszystkie Jego dobrodziejstwa i sprowadzać na siebie nowe. Nie trzeba
zapomnieć o odmawianiu tego kantyku po Komunii świętej jako aktu dziekczynienia, jak to
– według mniemania Garsona – sama Najświętsza Dziewica czyniła.
Noszenie łańcuszka.
65. Piąta praktyka, to noszenie małego, poświęconego
łańcuszka z medalikiem. Można się wprawdzie obejść bez tej praktyki, nie naruszając
wcale istoty nabożeństwa. Byłoby jednak rzeczą szkodliwą gardzić nią czy
potępiać, a rzeczą niebezpieczną – zaniedbywać.
Należy nosić ten znak dla następujących racji:
a) aby zabezpieczyć się od zgubnych pęt grzechu pierworodnego i grzechów osobistych,
którymi byliśmy związani;
b) aby uczcić pęta i więzy miłości, którymi Pan nasz chciał być związany, aby nas
uczynić prawdziwie wolnymi;
c) ponieważ więzy te są więzami miłości: ‘traham eos in vinculis caritatis’,
dlatego mają nam przypominać, że powinniśmy działać nie inaczej, jak tylko
powodowani miłością;
d) na koniec dlatego, abyśmy sobie przypominali naszą zależność jako niewolników od
Jezusa i Maryi.
Wielu ludzi wybitnych, którzy stali się niewolnikami Jezusa i Maryi, mając w wielkim
poszanowaniu te łańcuszki, żałowało, że nie mogą wlec ich u stóp publicznie, jak
to było u niewolników tureckich.
Zaprawdę kajdany to cenniejsze i zaszczytniejsze, niż
naszyjniki ze złota i drogich kamieni wszystkich cesarzy, bo łączą nas one z Jezusem
Chrystusem i Jego Najświętszą Matką i są tej łączności wspaniałym znakiem.
Trzeba tu zaznaczyć, że łańcuszki te, jeśli nie są ze srebra, winny być ze
względów praktycznych przynajmniej z żelaza.
Nie porzucajmy ich nigdy w ciągu życia, aby nam towarzyszyć mogły aż do dnia sądu.
Co za radość, jaka chwała i triumf dla wiernego niewolnika Maryi w dzień sądu, kiedy
na głos trąby powstaną jego kości z ziemi, związane jeszcze kajdanami niewoli, które
nie ulegną zniszczeniu! Sama myśl o tym może żywo zachęcić pobożnego niewolnika, by
ich nigdy nie zdejmował, jakkolwiek niewygodne mogły by być dla natury.
Część trzecia.
Uprawa i wzrost Drzewa życia:
jak pozwolić Matce Bożej żyć i królować w naszych duszach.
Święta Niewola Miłości jest prawdziwym Drzewem Życia.
66. Czy za sprawą Ducha Świętego zrozumiałeś to, co
ci powiedziałem? Podziękuj za to Bogu! Jest to bowiem tajemnica nieznana niemal całemu
światu. Jeśli znalazłeś skarb ukryty na polu Maryi, tę drogocenną perłę
ewangeliczną, sprzedaj wszystko, by ją nabyć. Złóż w ofierze Maryi samego siebie i
zagub się w Niej szczęśliwie, abyś tam znalazł samego Boga.
67. Jeśli Duch Święty zasadził w twojej duszy
prawdziwe Drzewo Życia, jakim jest to nabożeństwo, które ci wytłumaczyłem, dołóż
wszelkich starań w pielęgnowaniu go, by przyniosło ci owoc w swoim czasie.
Nabożeństwo to jest tym ‘ziarnem gorczycy’, o którym mówi Ewangelia. Wydaje się,
że jest najmniejsze ze wszystkich ziaren, niemniej wyrasta wielkie i rozwija swoje
gałęzie wysoko, tak, że ptaki niebieskie, to znaczy wybrani, gnieżdżą się na nich i
w czasie słonecznego żaru odpoczywają tam w cieniu, ukryci bezpiecznie przed dzikimi
zwierzętami.
Sposób pielęgnowania.
Oto, jak je masz pielęgnować:
Nie opieraj się na ludziach.
68. Drzewo to, posadzone w sercu wiernym, chce rosnąć
na wolnym powietrzu, bez żadnego ludzkiego oparcia. Drzewo to, będąc Boże, nie chce
żadnego stworzenia, które mogło by mu przeszkadzać we wznoszeniu się ku swemu
początkowi, jakim jest Bóg. Dlatego nie należy opierać się na własnej
przemyślności czy na zdolnościach czysto ludzkich, naturalnych, ani na powadze i
autorytecie ludzkim: trzeba uciec się do Maryi i oprzeć się na Jej pomocy.
Nieustanna czujność duszy.
69. Dusza, w której to drzewo jest posadzone, winna –
podobnie jak dobry ogrodnik – nieustannie strzec go i nad nim czuwać. To Żywe Drzewo,
mające rodzić owoc życia, potrzebuje pielęgnacji i wzrostu przez nieustanne czuwanie i
kontemplację duszy. I tak właśnie jest w duszy doskonałej, że nieustannie o tym
myśli i uważa to za swoje główne zadanie.
Wyrzec się siebie...
70. Trzeba wyrwać i wyciąć osty i ciernie, które z
czasem mogłyby zagłuszyć drzewo albo przeszkodzić mu w przynoszeniu owocu. To znaczy;
trzeba wiernie i wytrwale przez umartwienie i zaparcie się siebie ucinać i usuwać
wszystkie niepotrzebne przyjemności oraz próżne zajmowanie się stworzeniami – czyli
krzyżować swoje ciało, strzec milczenie i umartwiać swoje zmysły.
...i miłości własnej.
71. Trzeba czuwać, żeby nie zniszczyły go gąsienice.
Tymi gąsienicami są miłość własna i szukanie wygód, które niszczą zielone liście
i niweczą nadzieje na owocowanie. Bowiem nieuporządkowana miłość własna i miłość
do Maryi w żaden sposób za sobą zgodzić się nie mogą.
Wstręt do grzechu.
72. Nie można pozwalać na to, by drapieżne zwierzęta
przybliżały się do drzewa. Tymi zwierzętami są grzechy, które samym dotknięciem
mogą zadać śmierć Drzewu Życia. Nie powinno dochodzić do niego nawet ich tchnienie,
to znaczy grzechy powszednie, które zawsze są bardziej niebezpieczne, jeśli nie
podejmujemy wysiłku, by z nimi walczyć.
Wierność ćwiczeniom.
73. Trzeba nieustannie zraszać to Drzewo Boże przez
Komunie święte, Msze święte, modlitwy publiczne i prywatne, bez których drzewo
przestanie przynosić owoce.
Pokój w doświadczeniach.
74. Nie trzeba się lękać, jeśli targa i miota nimi
wicher; jest rzeczą konieczną, by wiał na nie wiatr pokus, chcąc je powalić, by
ścisnęły je śniegi i lody, chcąc je zgubić. Znaczy to, ze to nabożeństwo do
Najświętszej Dziewicy spotka się nieuchronnie z atakami i sprzeciwem. Lecz jeśli
wytrwamy w pielęgnowaniu go, nie ma czego się lękać.
Owocem Drzewa Życia jest Jezus, godny miłości i uwielbienia.
75. Jeśli pielęgnować będziesz Drzewo Życia,
posadzone przez Ducha Świętego w twojej duszy, wyrośnie ono – zapewniam cię – w
krótkim czasie tak wysokie, że ptaki niebieskie zamieszkają w nim, i stanie się tak
doskonałe, iż wyda w swoim czasie owoc chwały i łaski, to jest Jezusa, godnego
miłości i uwielbienia, który zawsze był i będzie jedynym Owocem Maryi.
Szczęśliwy człowiek, w którego duszy zakorzenił się Maryja jako Drzewo Życia.
Szczęśliwy ten, w którym to drzewo wyrasta i zakwita. Jeszcze szczęśliwszy ten, w
którym przynosi ono swój owoc. Lecz najszczęśliwszy ze wszystkich – kto kosztuje jego
owocu, zachowuje go aż do śmierci i na wieki wieków. Amen.
Qui tenet, teneat!
Kto posiadł, niechaj strzeże!
Bóg Sam.
